Dag 1 : “Afspraak in Ebbs “

Het is 5 uur ’s ochtends en klaar voor ons vertrek naar Ebbs, waar we samenkomen met de POCA-groep voor een eerste tussenstop en overnachting.

De wagen is volgetankt en de bandendruk aangepast aan het gewicht v/d bagage, we zouden maar iets vergeten zijn! De afgelopen week is er een messenger-goep opgericht waar er druk onderling afspraken werden gemaakt over wie wanneer vertrok en vooral wat er zo allemaal werd meegenomen voor de traditionele picknick.

Ik denk dat veel pocalady’s een halve huisraad mee hebben, om dan nog maar te zwijgen over de flessen cava e.d. … Dat beloofd!Ik denk dat veel pocalady’s een halve huisraad mee hebben, om dan nog maar te zwijgen over de flessen cava e.d. … Dat beloofd!Via Patricia kregen we te horen : “SPAR sponsort koeltassen”, op de vraag of ze gevuld waren was het antwoord : “dat is erover”.
Dus geladen als … , begonnen we aan de 900km lange rit richting Oostenrijk. Met de nodige tussenstops ging alles heel vlot, tot we richting Frankfurt in de regen kwamen.
Hendrik kwam helemaal in zijn element want bij dit weer komt de Jean Alesi in zich naar boven, zegt hij.
Als we de weersvoorspellingen mogen geloven, ziet het er niet echt fraai uit, maar Plum had voorgesteld om eieren naar de arme klaren te brengen. We leven op hoop.

Ondertussen kwamen er via de messenger-groep verschillende meldingen binnen over de toestand op de snelweg, en het ging maar over één onderwerp : !!! FILE !!!Het is geweten dat er in Duitsland steeds wegenwerken aan de gang zijn, maar dit was echt v/d ene werf in de andere rijden. In combinatie met het barslechte weer zaten we dan ook al gauw 100km achter op schema. Aan de reacties uit de groep konden we merken dat er problemen waren op zowel de A6-A7-A8 en A9. We gaven de moed niet op, het was voor iedereen gelijk en we maakten het dan maar gezellig in de auto door mee te zingen op foute liedjes …  “Alexandrie Alexandra” …
Het werd namiddag en stilaan begonnen we andere P-kes uit de groep te spotten.Leuk was dat om elkaar op die manier terug te zien, allemaal met één doel … in Ebbs geraken.

17u : aankomst in Ebbs, en we waren niet de eerste. Ergens op een terrasje zat er de sfeer al goed in, dat bewijzen de foto’s v/d messenger-groep.De zon scheen en het was zalig! Ingecheckt in het Kaiserhotel en stilaan kwam de ganse POCA familie toe. Wat een onthaal en verwelkoming. De eerste woorden Duits werden er bovengehaald en dat was “EIN BIER BITTE” …Iedereen was blij er te zijn geraakt en we hadden het maar over één ding … FILE!

 

Na een verkwikkende opfrisbeurt stonden we in de bar klaar voor de speech van Mister President Rudi. Met de nodige bubbels zat de sfeer er al vlug in, what did you expect?
Het hotel was picco bello, het eten was lekker, de bediening zat goed, en vooral de groep is TOP!

 

Dit moet en zal een prachtige week worden!

 

 

 

DAG 2 : Ebbs – Kanzelhöhe (271km) Zondag 22/7VIA GROSSGLOCKNER HOCHALPENSTASSE OP WEG NAAR DE THUISLOCATIE “TREFFEN”

7u : man, man , wat een hondenweer!Bewolkt, koud, regen … maar wel heel goed geslapen. Het uitzicht vanop ons terras is prachtig, desondanks het slechte weer. Het giet water !!!

8u : ontbijt. Een beetje vroeger dan voorzien, maar we gaan vandaag richting Grossglockner. Adembenemend mooi bij bij helder weer. De regen was voorzien rond de middag, vandaar dat er beslist werd om vroeger te vertrekken, het ziet er niet goed uit.Plum haar eieren hebben niet veel uitgedaan, ze zullen waarschijnlijk liever gouden exemplaren gehad hebben denk ik.Het ontbijt zelf was uitgebreid, alles was aanwezig, men had zelf aan show-cooking gedacht. Nu konden we zien wie v/d heren er een eitje kon bakken. De sfeer zit er weer goed in.Na het ontbijt kregen we een duidelijke briefing en werden de groepen ingedeeld.De picknick kon vandaag niet doorgaan omwille v/d weersomstandigheden, dus gingen we de lunch per groep doen en ergens stoppen waar we vonden dat het goed was.Nog vlug afrekenen in het hotel en de kolonne kon vertrekken.
De eerste dag in groep rijden is altijd nog een beetje ontdekken, maar je wordt het vlug gewoon. Samen uit, samen thuis! Dat was ook het geval bij de groep die aan de kant werd gezet door de politie gewapend met camera’s. Er was geen terugweg mogelijk en er werd wijselijk besloten om 50€ te doneren aan de Duitse staatskas.

Ook Angel, één v/d mascottes v/d groep, moest het ontgelden. Na wat gemekker bleef het bij een waarschuwing, maar het beestje mocht niet op de schoot van Lucy zitten. Dan maar in het handschoenkastje???
Ondertussen is het gestopt met regenen en begint het op te klaren, binnen een uurtje schijnt de zon. We blijven positief en maken tijd voor een korte plas- en koffiepauze.

Waar er één groep stopt, stoppen er nog. Hoe gezellig was dat!Na een half uurtje werd het tijd om ons naar onze bolides te begeven en begonnen we aan de klim v/d Grossglockner Hochalpenstrasse.


3798m hoog en goed voor 47,8km fun en adrenaline. De mist beperkte het zicht en de marmotten zijn we niet tegengekomen, maar desondanks was het fantastisch. Terug naar beneden richting Heiligenblut met een temperatuurverschil van 15°, boven 9° – beneden 24° en zon, ideaal om een leuk terrasje uit te zoeken voor de lunch.
Net voorbij Heiligenblut hadden onze koptrekkers Annick en Gert de ideale plek gevonden, vlak aan de waterval “Jungfernsprung”. Er was voldoende plaats en al vlug werden we op onze wenken bediend. Het eten was lekker en super vers, zelfs de sla werd eigenhandig gekweekt volgens de ober, en dat mocht San aan den lijve ondervinden toen er een slak op haar bord even een kijkje kwam nemen. Game over, honger weg. Desondanks was het nog een gezellige lunch geworden en waren we klaar voor het laatste deel v/d rit, nl. Kanzelhöhe , waar onze uitvalsbasis voor deze week was gevestigd.

Aangezien de inschrijvingen voor de Alpenfahrt een groot succes bleek te zijn, waren er nog een aantal kamers bijgeboekt in een nabijgelegen hotel iets hogerop gelegen.Geen probleem zou ik zeggen, maar een goede conditie en gemakkelijke schoenen waren een must.
Om 19u45 werden we verwacht voor het aperitief met nog een kleine speech en aansluitend het avondeten. Nog vlug wat tafels bij elkaar schuiven om het gezellig te maken om daarna het buffet te gaan plunderen.

 

 

De dag zou niet compleet zijn geweest zonder de bar nog eens te gaan verkennen, en dit tot laat in de nacht.De toon was gezet, in het hotel wisten ze wie er “in the house” was.
Après-ski op 22 juli moet kunnen !!!

 

 

 

 

 

DAG 3 : Schloss Hochosterwitz via Klösterle (132km) Maandag 23/7OPENINGSRIT MET PASSAGE AAN “SCHLOSS HOCHOSTERWITZ”

Na een korte nacht voor sommigen, stond vanaf 8u het ontbijt op ons te wachten.Vandaag is het voor de lady’s witte-T-Shirt-dag. Het is niet de bedoeling dat we de auto’s gaan afwassen, maar Chantal had aan alle dames een originele broche cadeau gegeven. Al vlug werden deze opgespeld en konden we buiten voor de fotoshoot. En op de derde dag zagen de heren dat het goed was!


Bij de briefing werd ons ook verteld dat er deze middag de traditionele picknick was voorzien, en de nodige inkopen werden gedaan door de leden van het bestuur.Hoe tover je een picknick bij elkaar voor 60 mensen?Voor de nieuwe leden onder ons heeft dit de afgelopen week waarschijnlijk wel voor de nodige beslommeringen gezorgd, maar gezien de boodschappen voor rekening waren v/d routiniers in de groep, hoorde je op de parking van het hotel een lichte zucht van opluchting.
Na nog wat gezellig rond te keuvelen werd het hoog tijd om van start te gaan want er moesten nog enkele chauffeurs hun bolide voorzien v/d nodige brandstof, en die tankbeurt kan in Oostenrijk nog voor de nodige files en frustraties zorgen.Enfin, er zijn ergere dingen. We zijn met vakantie en we hebben tijd.Aan de slag dan maar met de route. Het was op een bepaald punt een beetje raadselachtig, maar algauw kwam er klaarheid in de zaak omdat we in een achtvormige lus reden, daar de heen- en terugweg elkaar deels overlappen. Gewapend met 3 verschillende navigatietoestellen kwamen we op de juiste route richting Schloss Hochosterwitz waar ergens de picknick was voorzien, maar om die te vinden moest je wel bij de scouts zijn geweest.

 

Er was eens … een kasteel. Na druk heen en weer getelefoneer, dan weer kijken naar de navigatie van een collega, nog een sms’je enz. konden we opgelucht onze weg verder zetten richting zwembad …Elk kasteel heeft er wel eentje zeker? Via de messenger-groep kreeg ik foto’s binnen van pocaatjes ergens in het veld aan oud brugje, het ziet er een leuke rit uit.
En ja hoor, daar was de gammele oversteekplaats, gevolgd door een 4×4 parcours wat voor de GT3’s onder ons waarschijnlijk zweet, bloed en tranen veroorzaakte.

Onze beauty’s zagen eruit alsof ze Parijs-Dakar hadden doorstaan.Als laatste groep konden we onder applaus ons vervoegen met de reeds aanwezigen in de taverne v/h zwembad (zwemvijver) waar de lunch plaatsvond.

 

Blijkbaar waren er problemen bij het installeren v/d picknick op een nochtans prachtige locatie. Er zou een aanvraag moeten ingediend worden bij de burgemeester, maar deze bleek niet bereikbaar te zijn. Toen Chantal en Roland besloten om iets in de taverne te gaan drinken, kregen ze ook nog te horen dat de zaak ging sluiten om 14u.Tijd om een charmeoffensief in te zetten !

 

 

 

Toen de uitbaatster te horen kreeg dat er zo’n 50 personen op komst waren, nam ze met succes contact op met de burgemeester en was alles in kannen en kruiken.De picknick was een feit … en toen begon het te regenen.Al bij al was het wel best gezellig en hadden onze pocalady’s een heus tapas buffet bij elkaar getoverd, voor elk wat wils en meer dan voldoende.

 

 

 

 

Onze weg werd verdergezet en eindigde massaal in de carwash, want zeg nu zelf, fier als we zijn op ons karretje, moet deze er ook piekfijn uitzien.

Later die avond was er een afspraak in de bar van het hotel voor een spetterende dansavond, maar bij velen hing de après-ski v/d vorige nacht nog in de kleren en werd het “richting zimmer”. Van de “diehards” hebben we ’s anderendaags niets gehoord … de beelden daarentegen vertelden ons genoeg.

DAG 4 : Würzenpass & Triglav  (162km) Dinsdag 24/7 Groep Argo : Mondaine Strasse – Velden am Wörtersee (190km) WELKE RIT GAAN WE RIJDEN ???
Deze ochtend kregen de groepen ook een naam, er waren de SPEEDSLAKKEN, de KAKKERLAKKEN, de ZANGERS, de WANDELAARS en de TUNNELVIEWERS.Wij zaten bij de wandelaars en ik denk dat onze koptrekker Argo dat heel letterlijk wou nemen. Hij zal gedacht hebben dat we misschien vandaag een leuke wandeling konden maken langs de Wörtersee …

We hadden al snel in de gaten dat er iets niet klopte met de route, maar dat is het leuke aan rijden in groepjes van +/- 6 wagens. Je kan gewoon volgen en we zien wel waar we uitkomen. Het was een mooie rit, langsheen het mondaine Velden, waar er een echte vakantiesfeer hing à la côte d’azur, gevolgd door een pittig stukje bergbeklimmen waar onze machines de beentjes konden strekken, heerlijk!
Uiteraard zouden we geen POCA’s zijn moest er geen tussenstop opduiken om onze keeltjes te smeren. Aan een leuk terrasje met idem dito eigenaar v/d zaak, kabbelende rivier, lama’s en geitjes inclusief, konden we genieten v/d nodige verfrissing. Na de sanitaire missie was het terug vooruit met de geit richting Bled met zijn prachtig uitzicht op het gigantische meer.

Ondertussen was het al 13u30 en begonnen we toch wel een hongertje te krijgen.Zo kwamen we terecht in Zgornja Radova, laat het me niet uitspreken, waar alweer de ideale locatie was uitgekozen. Er passeerden wat schotels voor andere bezoekers van het restaurant, enkele mensen uit onze groep dachten dat het voer voor de hond was en werd deze schotel dan maar de naam chappie toegekend. Enkele mensen binnen onze  groep bestelden de plaatselijke specialiteit en, raar maar waar, kregen ze de chappie schotel. (bleek ook nog lekker te zijn)Eén minpuntje als dit toegelaten is, we moesten heel lang wachten maar wat uiteindelijk op tafel kwam was lekker. Tijdens het wachten mochten we getuige zijn v/d lokale kruidenier die langskwam om zijn koopwaar te verhandelen, en dit wel op een manier die we bij ons nog nooit gezien hebben. Er werd nog om gelachen dat het eten nu wel vlug zou komen.

 

Door de lange wachttijd in het restaurant kwamen we een beetje in tijdnood om terug naar het hotel te rijden. Dan maar zonder bubbelstop want om 17u30 moesten we gelaarsd en gespoord klaarstaan op de parking voor de avondwandeling naar de “Pöllinger-Hütte”, waar het avondeten werd opgediend.
De sportievelingen onder ons gingen de uitdaging aan, ook al ondervonden sommigen na een tijdje klimmen dat de conditie toch niet was wat ze dachten.


De inspanning deed deugd en de moeite werd beloond door een adembenemend uitzicht boven aan de hut, waar “ein grossen bier” als sterretjes in onze ogen fonkelden. De kilootjes die we deze week aankomen zullen hoofdzakelijk zijn van het vele spraakwater. Het werd zoals altijd een gezellige avond, het eten was typisch v/d streek en het smaakte. Het plaatje klopte volledig.

 

 

 

Dan maar aan de afdaling beginnen en ook die was top.


We konden getuige zijn van een prachtige zonsondergang waardoor de nodige foto’s nemen niet mocht ontbreken.

 

 

 

Het werd een avond vol verassingen, dat bleek ook toen we terug aan het hotel nog rustig iets zaten te drinken en ons Danielleken, fris en monter, een onverwachte lady’s night wou bolwerken. De mannen moesten en zouden naar hun bed gaan, de 7 minuten regel werd ingevoerd en de bar was van ons!!!

Met dank aan DJ-Fabian, DJ Eric Pinxten en zijn kompaan Nick Like Mike voor het entertainment. Er gaan morgen slachtoffers vallen!!!

 

DAG 5 : Nockalmstrasse – Gmünd  (163km) Woensdag 25/7BEZOEK AAN HET PORSCHE MUSEUM GMÜND

Goedemorgen deze morgen, er vallen lijken uit de kast! Ik heb zo’n flauw vermoeden dat er enkele forfaikes gaan tussen zitten vandaag. Oh, what a night …De 5de dag brengt ons naar de mystieke schoonheid v/d Nockalmstrasse.34km genieten v/d natuur met meren en bossen, authentieke berghutten en fantastische vergezichten.

De 52 haarspeldbochten zijn een feest voor iedere Porsche fanaat. Ik kan me voorstellen dat het voor sommige co-pilotes een beetje teveel v/h goede was, maar het was prachtig rijden. Weinig verkeer en zelfs de koeien liepen keurig aan de kant v/d weg, menig wielertoerist zou hier een voorbeeld aan moeten nemen.

En zo kwamen we via Krems aan in Gmünd, waar we o zo nieuwsgierig waren voor het Porsche museum. Het was kleinschalig maar toch wel de moeite om binnen te stappen.In feite hebben we aan nonkel Dolf te danken dat er na zijn opdracht om kevers te maken, ook onze P-kes tot leven zijn gekomen.

Ondertussen was het alweer middag en kregen we “alweer” honger en dorst. Gmünd is een heel charmant dorpje met tal van gezellige terrasjes waar het heerlijk vertoeven was.

 

 

Via Millstall am See toch nog een bubbelstop gemaakt.

 

 

 

En dan was het richting hotel waar de petanque-POCA’s reeds klaar zaten voor hun wedstrijdje jeu-de-boules. Was het nu een tête-à-tête, een doublette of triplette. Ik weet dat je zo dicht mogelijk bij de “but” moet gooien, maar daar blijft de kennis v/h spel ook bij. Dat er ambiance was konden we horen tot op het terras waar wij konden genieten van een frisse pint.

Later op de avond, na het eten, was er nog een heuse quiz voorzien waarin we onszelf konden testen hoe het gesteld was met de algemene en internationale kennis.Menig wenkbrauwen werden gefronst  …Internet was niet van toepassing … (GSM politie was aanwezig)

 

DAG 6 : Plöckenpass   (254km) Donderdag 26/7RUSTDAG, MAAR TOCH EEN RIT GEPLAND VOOR DE “DIEHARDS” OVER DE PLÖCKENPASS

Vandaag werd er bij het ontbijt beslist om een “Ruhetag” in te lassen. Er heerste onder de groep een beetje verwondering, maar al gauw hoorde je her en der het geroezemoes over wie wat ging doen. Al vlug nam voorzitter Rudi terug het woord en stelde hij voor dat er wel een rit was voorzien voor zij die het niet konden laten.De Plöckenpass, richting Italië, zou achteraf blijken dat het de minste rit zou zijn geweest van deze week. Daarom had ik via de messenger-groep een oproep gedaan of iemand mij iets kon vertellen over deze route, doch zonder reactie.

Het 2de voorstel van Rudi was, via de kabelbaan, naar het hoogste station te gaan en dan al wandelend de afdaling te doen. De beelden die hiervan tevoorschijn kwamen waren formidabel. Een beer met een Porsche-klakske, mini sneeuwman in juli, …Blijkbaar heeft deze groep een flinke hagel- sneeuwbui over hun schouders gekregen.Gezelligheid troef was het daarboven in die hut. Was daar zoiets als een jonge deerne met dirndl aanwezig quizmaster?

 

 

 

Ook de schaars geklede dames met pluimen op hun hoofd kwamen later die dag binnen, de bergbeklimmers waren in goed gezelschap, de snoepers …

Zo te zien was de bergploeg afgezakt naar Velden am Wörtersee, waar wij, de nieuwelingen eerder die dag ook waren neergestreken.

Door het dikke duimenvoorval van Argo eerder deze week hadden wij reeds kennisgemaakt met deze mooie badplaats.

Er hing een rustige vakantiesfeer tussen de luxueuze terrassen a/h meer, de statige hotels en de boulevard met tal van mooie zaken. Mister card was mijn beste vriendje vandaag.

DAG 7 :  Mondaine Strasse – Velden am Wörtersee (190km) Vrijdag 27/7Groep Argo : Würzenpass & Triglav  (162km)
Ons laatste ontbijt in het hotel voor deze week.Helaas, het zit er bijna op, dus extra genieten is de boodschap voor vandaag. Met de groep van Argo mogen wij vandaag naar Marokko … euh, de Würzenpass & Triglav.Naar verluidt zou dit wel eens de mooiste rit worden van deze week. Gelegen bij de grens van Karinthië en Slovenië op zo’n 1073m hoogte, heeft de pas een stuk van ongeveer 600m met een hellingsgraad van 18%. De litertjes benzine zullen erdoor gepompt worden.

Via Kranjska Gora nemen we de aanloop en je ziet meteen de prachtige beelden opduiken die deze pas te bieden heeft.

 

 

 

Voor de start van de klim ons toch even voorzien van het nodige druivensap, we moesten maar eens dorst krijgen.  De beelden zeggen meer dan woorden, het is adembenemend mooi! Door de drukte op de pass (terroristen) was het soms langzaam rijden, maar voor één keer kon het me niet schelen, ik kon genieten en daar draaide het deze week toch om.
Via Bovec dalen we verder af in het “Triglav National Park” waar we halt houden voor de lunch. Een leuk restaurant met terras onder weelderig groeiende druiventrossen waar je voor een appel en ei nog lekker kon eten ook, en het was gene couscous !!Tevreden en voldaan keren we terug naar onze rijtuigen en vervolgen we onze rit richting Tarvisio (Italië). Wederom is het genieten v/d contrasten tussen rotsmassa’s en heldere meren, smaragdgroene rivieren en wijde grasvlaktes.

 

Het asfalt ligt er picco bello bij en er is bijna geen verkeer, ik ben in mijn nopjes.Met de kriebels nog in de billen stoppen we aan het Lago del Predil voor … wat dacht je, een doorspoelertje! De dekens werden opengelegd aan de rand v/h meer en de koeltassen komen tevoorschijn. Het is de laatste dag, alles mag op!!

 

 

 

 

 

Het is vanzelfsprekend dat alles wat er in gaat, er ook weer uit moet … ware het niet dat in de plaatselijke bar het kleinste kamertje in “French Style” niet bij iedereen een succes was. Ons Anke hield er een flinke voetwassing aan over, gevolgd door “Bwah en Brrr …” en andere smoezelige uitdrukkingen.


Via de messenger-groep kwamen er ondertussen foto’s binnen v/d andere groepen waar kennelijk de sfeer er ook goed inzat. Maddy en Ivo hadden blijkbaar, naast de bagage in de wagen, nog een extra plaatsje vrij voor een aanzienlijke collectie pruiken die naar hartenlust konden worden uitgetest. Het waren stuk voor stuk prachtige exemplaren die voor ware metamorfoses zorgden.
Man, man, in wat een gezellige bende zijn wij terechtgekomen.“I have the time of my life … en aan alle mooie liedjes komt een einde. Het werd tijd om ons terug naar het hotel te begeven, waar we de laatste snokken gingen geven aan een formidabele week.

 

Bij het afscheidsaperitief had de compagnie nog een verrassing in petto voor onze president Rudi and his First Lady Daniëlle. De afgelopen week hadden een paar dames vernomen dat Daniëlle héél graag eens van de grond zou gaan, hm hm, met een paragliding wel te verstaan!  En daar werd voor gezorgd, de verrassing was groot, onze president werd klein. Eenmaal bekomen v/h enthousiasme en de emoties werden we voor

de laatste keer verwacht aan het buffet, en deze keer had de patron zijn beste beentje voorgezet.

 

 

 

 

Het werd weer, zoals altijd bij POCA, een gezellige avond, iedereen was voldaan en als afsluiter was er nog de fameuze zangavond aangekondigd door onze gevulde POCA resident DJ van dienst “Johan”, vergezeld van een stevige barman.

 

 

En zingen kunnen die pocaatjes wel, vooral als de intro plaats vindt vanop een zekere hoogte (een geluk dat het bankstel vrij stevig was), en de juiste (propere) tekst voorhanden is.

 

 

 

Er is nog flink doorgezongen en gedanst terwijl anderen wijselijk, tegen hun zin, een bed opzochten om‘s anderendaags fris en monter aan de terugtocht naar België te kunnen beginnen.

 

De Alpenfahrt 2018 zat erop. Het was genieten, amusement, veel plezier en vooral veel nieuwe vrienden bijgemaakt.Mijn “7 days in Austria” staan op papier. Als nieuweling in de groep werd me de vraag gesteld om het reisverslag te schrijven, en dat nam ik zeer vereerd aan, niet wetende waar ik aan begon.

Bedankt POCA voor de onvergetelijke week !!!

Fabian & Nicky